رواية سرق قلبي دون ان اعرف الفصل السابع عشر 17 بقلم ايثار حسين
عدى:احلفى انك بتحبنى.
ياسمين ببكاء وفرحه:عدى انت فوقت.
عدى بمرح:سامحنى الاول وانا افوق.
لم تستطيع ياسمين التحدث من فرط فرحته فنهضت لتجلس بجواره وتضمه……رغم شعور عدى بألم من عناقها لكنه اشتاق اليها كثيرا وبادلها العناق.
ابعدت ياسمين: وحشتنى.
عدى بشوق كبير:وانتى كمان وحشتنى اوي.
ياسمين:هنادى للدكتور وجايه.
عدى:لا يا حبيبتي خليكى قاعده متتعبيش نفسك انا كويس.
ياسمين:لاء لازم الدكتور يجى.
ثم خرجت وبعد دقايق دخلت ومعها دكتور.
فحص الدكتور عدى.
الدكتور:انت حاليا كويس بس مش هتعرف تروح دلوقتى.
عدى:ليه.
الدكتور:عشان انت محتاج راحه ولازم المحلول دا يخلص.
ثم ركب فى يديه محلول وهتف:لما المحلول يخلص قولولى عشان يخرج.
ثم تركهم.
عدي:عايز امشي من هنا.
ياسمين:اهدى يا حبيبى….المحلول يخلص وهتروح.
عدى بضيق:يوووووووه ادينى هديت….بابا والجماعه فين.
ياسمين:بابا ومروان ويمنى روحوا واخدوا العيال.
عدى:طب قولي لهم يجوا.
ياسمين:فى ايه يا عدى ما تهدى دى ساعه او اتنين وهتروح.
عدى: انتى ليه كل شويه تقولى هتروح…هتروح امال انتى هتعمل ايه بدل ما انا هروح لوحدى.
ياسمين:انا ورايا شغل مش هعرف امشي.
عدى:ياسمين من الاخر انا عايزك تقعدى فى البيت زى ما مروان منع يمنى عن الشغل انتى كمان متروحيش الشغل….انتى ام يا حبيبتي مينفعش انك كل شويه شغل عيالك أحق بالوقت دا….انا مش عايز امنعك عن الشغل عشان عارف انك حلمك انك تبقى دكتوره لكن انتى فتره شغلك الصبح وعيالك محتاجينك وبليل انتى متجوزه فمينفعش أن جوزك فى البيت وانتى برا.
ياسمين:حاضر.
عدى:حاضر ايه هتروح بليل ولا الصبح.
ياسمين:مش هروح وهقعد فى البيت.
عدى:ياسمين متزعليش بس دى وجهه نظرى انك مش بتهتمى بعيالك وانا خلاص خفيت يعنى هتوحشينى كتير اوى.
ياسمين بابتسامه جميله:لا يا حبيبى مش زعلانه.
عدى:طب قررتى ايه.
ياسمين:انى افضل معاك ومع العيال.
عدى بضيق:هنروح امتى.
ياسمين:اهدى المحلول قرب يخلص.
عدى:انتى عارفه انى مش بحب المستشفيات ليه بقى بتجيبونى ليه.
ياسمين:بنجيبك عشان انت اتضربت بالنار…..واهدى بقى.
دخل الدكتور.
الدكتور:المحلول قرب يخلص والدكتوره ياسمين هتشيله وانا عملتلك إذن من المستشفى وتقدر تروح اول ما المحلول يخلص.
عدى بضيق: ماشي.
خرج الدكتور.
ياسمين:مالك مش طايق الدكتور كده ليه.
عدى بضيق:عايز اروح.
ياسمين:طب اهدى المحلول قرب يخلص وهنروح.
عدى بضيق :يووووه.
ابتسمت ياسمين على ضيقه.
عدى بضيق: اتمنى انى اكون قدرت اضحكك.
ياسمين بضحك:جدا.
عدى بعصبية:ياسمييييين.
ياسمين بضحك:نعم.
عدى:بطلى ضحك.
ياسمين:ما هو وشك احمر ومش قادره امسك نفسي عن الضحك.
عدى بضيق:طب المحلول خلص هتسبيه.
اقتربت منها وكادت أن تبعد المحلول عنه وأنه جذبها إليه وضمها.
نهض عدى بتعب.
عدى: شيلى المحلول.
ياسمين:اشيله ازاى وانت حاضنى.
عدى:مالك خايفه من ايه.
ياسمين بتوتر: مش خايفه.
عدى:اومال مالك مش كنتى بتضحكى من شويه.
ياسمين:عدى سيبنى ممكن حد يدخل.
عدى:شيلى المحلول وانا اسيبك.
ابعدت ياسمين المحلول عنه.
فضمها بيديه الأخرى.
ياسمين:عدى انت قولت هتسيبنى.
قبل عنقها بشوق كبير: وحشتنى.
ياسمين تحت تأثير ملمس يديه:وانت كمان وحشتنى.
امسك عدى ازرار البالطو وبدأ في فتحها.
ابتعدت عنه:مش هنا يا عدى.
عدى: طب مش احنا هنمشي وانتى هتقلعى البالطو فأنا قولت اقلعهولك.
ياسمين:شكرا جدا تعبت نفسك.
عدى باستفزاز :ولا تعب ولا حاجه انا بعتبرك زى مراتى.
ياسمين:يا جدع ….طب ليه تتعب نفسك وتعتبرنى مراتك.
عدى:شوفتى عشان تعرفى انى كريم.
ياسمين:جدا….يلا عشان نمشي.
عدى:يعنى همشي بلبس العيانين دا.
ياسمين:اقلعه.
عدى:مش هعرف.
اقتربت منه وابدلت له وارتدته تيشرت.
عدى:جيبتى التيشيرت دا منين.
ياسمين:بابا الى جابه مش انا.
خرجا وركبا سياره اجره حتى وصلا للقصر.
دخلا.
سمير:كيفك يا ولدى.
عدى باستغراب: الحمدلله بس ايه دا بقيت بتتكلم صعيدى اصلى.
سمير:لازماً اتحدت صعيدى واصل.
عدى:ليه.
مروان:بابا هياخدنا وهنروح لابن خالتك إلى فى الصعيد.
عدى بصدمه:نعم.
سمير:اهدى يا ولدى دا واد خالتك ولازماً تزوره.
عدى:بابا كلمنا زى ما احنا بنتكلم عشان فى كلام مش فاهمه.
سمير:لازم نروح لابن خالتك وبكره الصبح هنسافر.
عدى:نروح بمناسبه ايه.
سمير:تعبان الراجل.
عدى:بابا متنساش أن دا عدوى وكان داخل كليه الطب عشان يدمر مستقبلى.
سمير:زمان كنت لسه متعين فى الكليه اما دلوجتى بجيت دكتور ثابت فى الكليه وبكره هنروح لخالتك خلص الكلام.
ثم تركهم وصعد.
مروان:اهدى يا عدى.
عدى بعصبية:انت سمعت ابوك بيقول ايه.
مروان:سمعت بس الإنسان جواه الحلو والوحش.
عدى:انا لو رحت مش هاخد ياسمين.
مروان:الإنسان بينسى بسرعه.
عدى:بس الحب مش بيتنسي.
مروان:وهو انت فاكر ان صلاح بتاع حب دا آخره كلمتين وهيسكت.
عدى:لو انت بتحب حد هتشوفه اجمل حد فى الدنيا.
مروان:قولتلك صلاح مش بتاع حب….يمنى خدى ياسمين واطلعوا.
صعدت ياسمين ويمنى.
عدى:لو صلاح مش بيحب ياسمين وكان آخره كلمتين كان بردو هيبص ليمنى.
مروان بغيره:ويبص ليمنى ليه.
عدى:ياسمين ويمنى شبه بعض فى كل حاجه لبس وشكل وطبع ل حد شافهم هيقول عليهم واحد.
مروان:خلاص احنا هنسافر بكره وهناخد يمنى وياسمين ولو السفريه فيها خير يبقى الحمدلله أما لو شر فربنا يبعده عننا.
عدى:تمام هاخد ياسمين…انا هطلع بقى.
ثم صعد وخلفه مروان.
================================================================
فى غرفه عدى.
دلفت ياسمين وأخذت ملابس ودخلت المرحاض وبعد مده خرجت وصففت شعرها وجلست على الفراش.
دخل عدى ثم أخذ ملابسه ودخل المرحاض وبعد مده خرج.
اقترب منها أوقفها أمامه.
عدى بشوق:وحشتنى.
ياسمين وهى تحاوط عنقه بيديها بدلال:عارفه.
دفعها للحائط واقترب منها.
عدى برغبه قويه: طب بدل ما انتى عارفه ليه لابسه دا.
ياسمين ببراءه:لابسه ايه يعنى.
كانت ترتدى قميص حريمى قصير يكشف أكثر ما يخفى وكان مثير جدا.
نظر لشفتيها بشغف.
نظرت لما ينظر له وعرفت ما يفكر به فاقتربت منه حتى التصقت به بجرأه وامسكت طرف التيشيرت وخلعته عنه.
ياسمين وهى تتحسس عضلاته بجرأه:مالك.
عدى بهيام:مش قادر حرام عليكى جيبتى منين الجرأه دى.
ياسمين:هقولك بعدين.
ثم واستندت على كتفه حتى تكون فى مستواه واقتربت وجهها من وجهه.
عدى بعشق وهيام:لاء خلاص مش قادر.
امسك رأسها من الخلف اقربها منه.
قلبها بشوق وشغف ووضعت يدها على عضلات صدره تتحسسها.
ابتعد عدى.
عدى بصوت مبحوح:بطلى تعملى فيا كده.
ياسمين ببراءه مزيفه:عملت ايه.
عدى:معملتيش انا الى عملت.
وصمتت شهرزاد عن الكلام الغير مباح.
================================================================
فى غرفه مروان.
مروان يمدد على الفراش ويضم يمنى.
يمنى:مروان.
مروان:امممم.
يمنى:انت زعلان.
مروان:من ايه.
يمنى:انى بعيده عنك.
مروان:حبيبتى انتى كنتى تعبانه مش زنبك.
يمنى:يعنى مش زعلان.
مروان:عمرى ما ازعل منك يا حبيبتى.
يمنى:طب خلينى فى حضنك عشان عايزه انام.
مروان:اوك يا قلبى.
================================================================
فى منتصف الليل.
فى غرفه عدى.
استيقظت ياسمين ونهضت ثم أخذت ملابس ودخلت المرحاض وبعد مده خرجت وصففت شعرها ثم نزلت المطبخ أحضرت عشاء ووضعته على الطاوله ثم صعدت لغرفه اطفالها واخبرتهم بأنهم يذهبوا لغرفه مروان وسمير.
ثم ذهبت لغرفتها وجلست بجوار عدى.
ياسمين: عدى….حبيبى….دودى….يا عدى.
عدى بنعاس:نعم.
ياسمين:اصحى عشان تأكل.
عدى:مش عايز.
ياسمين:لاء قوم.
عدى:سبينى يا ياسمين.
ياسمين:هسيبك يا عدى بس على فكره انا زعلانه منك.
وكادت أن تنهض ولكن وجدت نفسها على الفراش وهو فوقها.
عدى:كنتى بتقولى ايه.
ياسمين:مقولتش.
عدى:لاء قولتى انك زعلانه وانا ميهنش عليا زعلك يا قمر.
وصمتت شهرزاد عن الكلام الغير مباح.
================================================================
بالاسفل.
يمنى:ياسمين فين.
اقسم:راحت تصحى بابى.
يمنى:كل دا بتصحيه.
مروان:لما نطلع هقولك ازاى بتصحيه…..ثم غمز لها بوقاحه.
سمير:يلا كلو ولما هما يصحوا يبقوا ياكلوا.
جلسوا لتناول الطعام وبعدما انتهوا صعدوا لغرفهم.
================================================================
فى غرفه مروان.
مروان:كنتى عايزه تعرفي ازاى بتصحيه.
يمنى:انا مسألتش.
مروان:عادى.
ابتعدت يمنى عنه.
يمنى:طب انا هتوضى واصلى الفجر.
مروان:هتصلى الفجر الساعه ١,٥ لا تذهب قبل أن تقول سبحان الله.
يمنى:مروان بطل خفه دم.
مروان:خلاص هبطل.
ثم اقترب منها وضمها وكاد أن يقبلها ولكن سمعا صوت بكاء طلفهما.
ابتعد عنها بضيق.
مروان بضيق:سكتيه.
حملت يمنى سيف حتى غفى ووضعته فى فراشه.
اقترب مروان منها مره اخرى وضمها.
مروان:يرضيكى إلى ابنك بيعمله دا.
يمنى:ميرضنيش يا قلبى.
مروان:قلبى والله.
ثم قبلها وحملها متجه للفراش.
وصمتت شهرزاد عن الكلام الغير مباح.
